SPAZMATIKON
Solo exhibition, ASP Gallery KRK, PolandCurated by Emilia Kutrzeba
14.05-30.06.2022
Tytuł wystawy, zainspirowany popularnymi filmami grozy, odwołuje się do motywów związanych z sytuacją zagrożenia – zbliżające się niebezpieczeństwo, mistyfikacja, społeczne niepokoje, wyparte obrazy i niechciane zdarzenia.
Dominik Ritszel buduje swą wizualną opowieść z filmów wykonanych podczas demonstracji ulicznych, w których główną rolę odgrywają oddziały prewencji. W jednym z ujęć zarejestrowanych przez artystę podczas protestu policjant powtarza symboliczny gest obronny znany z filmowych horrorów (archetypiczny gest zakrycia twarzy). Podniesioną ręką próbuje zasłonić nie tylko twarz, ale też wszystko to, co znajduje się naprzeciwko niego. W ten sposób oszukuje wzrok, chroni się przed tym, co się za chwilę wydarzy.
W pracach Dominika Ritszela oddziały prewencyjne tworzą spirytystyczne kręgi, bohaterzy filmów sensacyjnych krzyczą i płaczą, a akcesoria ochronne stają się narzędziami opresji. Taktyczne układy kontrolujące tłum zaganiają jednostki, przesuwając zbiorową granicę strachu. Co rozbudzają w nas obrazy grozy? Dlaczego sięgamy po koszmary i balansujemy na krawędzi tego, co fascynujące, choć przerażające? Jaką rolę odgrywamy w niekończącej się rozgrywce rozkoszy i lęku?
Dominik Ritszel buduje swą wizualną opowieść z filmów wykonanych podczas demonstracji ulicznych, w których główną rolę odgrywają oddziały prewencji. W jednym z ujęć zarejestrowanych przez artystę podczas protestu policjant powtarza symboliczny gest obronny znany z filmowych horrorów (archetypiczny gest zakrycia twarzy). Podniesioną ręką próbuje zasłonić nie tylko twarz, ale też wszystko to, co znajduje się naprzeciwko niego. W ten sposób oszukuje wzrok, chroni się przed tym, co się za chwilę wydarzy.
W pracach Dominika Ritszela oddziały prewencyjne tworzą spirytystyczne kręgi, bohaterzy filmów sensacyjnych krzyczą i płaczą, a akcesoria ochronne stają się narzędziami opresji. Taktyczne układy kontrolujące tłum zaganiają jednostki, przesuwając zbiorową granicę strachu. Co rozbudzają w nas obrazy grozy? Dlaczego sięgamy po koszmary i balansujemy na krawędzi tego, co fascynujące, choć przerażające? Jaką rolę odgrywamy w niekończącej się rozgrywce rozkoszy i lęku?