2023
Review of group exhibition
Antihandbook. How to build an invisible place? by Zuzanna Sokołowska / LINIA PROSTA
︎link to the article, „Kształty wewnętrznych blizn”
“[...]W Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu dobiegła końca ekspozycja Antypodręcznik. Jak zbudować niewidzialne miejsce?, której kuratorką była Marta Lisok, przy współpracy, również kuratorskiej, Jolanty Jastrząb i Dominika Ritszela. Do udziału w wystawie zostali zaproszeni artyści: Paweł Błęcki, Jagoda Dobecka, Magdalena Franczak, Karolina Grzywnowicz, Jolanta Jastrząb, Natalia Kopytko, Barbara Kubska, Dominik Ritszel oraz Paweł Szeibel. Ekspozycja była pokłosiem projektu zrealizowanego przez bytomską Kronikę we współpracy z Klinicznym Szpitalem Psychiatrycznym SPZOZ w Rybniku i Akademią Sztuk Pięknych w Katowicach. Był on ukierunkowany na działania twórcze artystów, pacjentów, jak i personelu szpitala, co stanowiło doskonałe narzędzie w procesie zdrowienia oraz odzyskiwania psychicznej równowagi. Wyjaśnienia domaga się tytuł ekspozycji, który nawiązuje wprost do praktyk wymykających się jednoznacznemu opisowi, jak i porządkowaniu ich w określone kategorie. Pojęcie „antypodręcznik” sugeruje, że jakiekolwiek próby definiowania schodziły w kontekście wystawy na dalszy plan. Kuratorce oraz artystom, biorącym udział w tym przedsięwzięciu, zależało przede wszystkim na budowaniu więzi, pozornie tymczasowych, ale mających ogromne znaczenie w tworzeniu nowych możliwości, odkrywania nieoczywistych tropów, znaczeń i historii. Natomiast tytułowe „niewidzialne miejsce” stało się symboliczną, wewnętrzną przestrzenią, w której następuje powolna rekonwalescencja, wracanie do siebie. Co warte podkreślenia, ekspozycja zorientowana była także na identyfikację różnych punktów widzenia: osobistego, percepcyjnego, twórczego, stąd też przyjmowała ona miejscami charakter emergencyjnego działania, ujawniającego szczeliny pomiędzy tym, co widzialne a odczuwalne [...]”
︎link to the article, „Kształty wewnętrznych blizn”
“[...]W Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu dobiegła końca ekspozycja Antypodręcznik. Jak zbudować niewidzialne miejsce?, której kuratorką była Marta Lisok, przy współpracy, również kuratorskiej, Jolanty Jastrząb i Dominika Ritszela. Do udziału w wystawie zostali zaproszeni artyści: Paweł Błęcki, Jagoda Dobecka, Magdalena Franczak, Karolina Grzywnowicz, Jolanta Jastrząb, Natalia Kopytko, Barbara Kubska, Dominik Ritszel oraz Paweł Szeibel. Ekspozycja była pokłosiem projektu zrealizowanego przez bytomską Kronikę we współpracy z Klinicznym Szpitalem Psychiatrycznym SPZOZ w Rybniku i Akademią Sztuk Pięknych w Katowicach. Był on ukierunkowany na działania twórcze artystów, pacjentów, jak i personelu szpitala, co stanowiło doskonałe narzędzie w procesie zdrowienia oraz odzyskiwania psychicznej równowagi. Wyjaśnienia domaga się tytuł ekspozycji, który nawiązuje wprost do praktyk wymykających się jednoznacznemu opisowi, jak i porządkowaniu ich w określone kategorie. Pojęcie „antypodręcznik” sugeruje, że jakiekolwiek próby definiowania schodziły w kontekście wystawy na dalszy plan. Kuratorce oraz artystom, biorącym udział w tym przedsięwzięciu, zależało przede wszystkim na budowaniu więzi, pozornie tymczasowych, ale mających ogromne znaczenie w tworzeniu nowych możliwości, odkrywania nieoczywistych tropów, znaczeń i historii. Natomiast tytułowe „niewidzialne miejsce” stało się symboliczną, wewnętrzną przestrzenią, w której następuje powolna rekonwalescencja, wracanie do siebie. Co warte podkreślenia, ekspozycja zorientowana była także na identyfikację różnych punktów widzenia: osobistego, percepcyjnego, twórczego, stąd też przyjmowała ona miejscami charakter emergencyjnego działania, ujawniającego szczeliny pomiędzy tym, co widzialne a odczuwalne [...]”
2022
Review of duo exhibition Koks Story (with Bartek Buczek) by Anna Batko / MAGAZYN SZUM
︎link to the article, „Utropa” oraz „Koks story” w BWA Tarnów
“[...] BWA Tarnów, co trochę zaskakujące, biorąc pod uwagę obecną koniunkturę i popularność wystaw związanych z feminizmem czy sztuką kobiet, opanowała ostatnio płeć brzydka. Wbrew pozorom taka dawka testosteronu, nawet jeśli na pierwszy rzut oka może drażnić, nie okazała się toksyczna. Główną salę galerii dość szczelnie wypełniło mocno surrealizujące malarstwo Kamila Kukli, podczas gdy doświetloną kolorowym światłem klatkę schodową pierwszego piętra zajął duet Dominik Risztel i Bartek Buczek. O ile ta pierwsza wystawa ma mocno apokaliptyczny charakter i rozpościera przed nami nihilistyczno-pesymistyczny pejzaż wewnętrzny, o tyle druga sprawia wrażenie bezpiecznej przestrzeni, samczego azylu, którego wnętrze stopniowo rozszczelnia stereotypowy obraz „prawdziwej męskości. [...]”
︎link to the article, „Utropa” oraz „Koks story” w BWA Tarnów
“[...] BWA Tarnów, co trochę zaskakujące, biorąc pod uwagę obecną koniunkturę i popularność wystaw związanych z feminizmem czy sztuką kobiet, opanowała ostatnio płeć brzydka. Wbrew pozorom taka dawka testosteronu, nawet jeśli na pierwszy rzut oka może drażnić, nie okazała się toksyczna. Główną salę galerii dość szczelnie wypełniło mocno surrealizujące malarstwo Kamila Kukli, podczas gdy doświetloną kolorowym światłem klatkę schodową pierwszego piętra zajął duet Dominik Risztel i Bartek Buczek. O ile ta pierwsza wystawa ma mocno apokaliptyczny charakter i rozpościera przed nami nihilistyczno-pesymistyczny pejzaż wewnętrzny, o tyle druga sprawia wrażenie bezpiecznej przestrzeni, samczego azylu, którego wnętrze stopniowo rozszczelnia stereotypowy obraz „prawdziwej męskości. [...]”
2022
Review of Earth Will Swallow It All by Sanne Jehoul / GSFF 2022: WRAPPED
︎link to the article, GSFF 2022: Wrapped
Sanne, Programme Director - The Earth Will Swallow It All (Dominik Ritszel, 2022)
"I was finding it hard to pick a stand-out this year, but landed on this experimental doc that I saw first as part of jury duty for Short Waves Festival’s Polish Experimental Competition. Ritszel’s work sits more within the visual arts than the film festival circuit, and without the deep engagement and curatorial expertise of the Short Waves team, I would’ve almost certainly never come across this piece. We awarded it for its distinct formal and visual approach in discussing national history, trauma and transformation, using oral histories, archival footage and digital renderings. Its relevance in today’s socio-economic and environmental contexts gives it a strong emotional core, especially through a lens of working class communities’ solidarity and struggle."
︎link to the article, GSFF 2022: Wrapped
Sanne, Programme Director - The Earth Will Swallow It All (Dominik Ritszel, 2022)
"I was finding it hard to pick a stand-out this year, but landed on this experimental doc that I saw first as part of jury duty for Short Waves Festival’s Polish Experimental Competition. Ritszel’s work sits more within the visual arts than the film festival circuit, and without the deep engagement and curatorial expertise of the Short Waves team, I would’ve almost certainly never come across this piece. We awarded it for its distinct formal and visual approach in discussing national history, trauma and transformation, using oral histories, archival footage and digital renderings. Its relevance in today’s socio-economic and environmental contexts gives it a strong emotional core, especially through a lens of working class communities’ solidarity and struggle."
2022
An Interwiev with Dominik Ritszel by Emilia Kutrzeba/ 16 MM MAGAZYN
︎link to the article, Melancholia władzy. Rozmowa z Dominikiem Ritszelem
“[...] Emilia Kutrzeba: O realizacji Filmu o szkole (2014) piszesz: „Zarejestrowane wnętrza takie jak korytarze, pomieszczenia lekcyjne, sale gimnastyczne, a także ich aranżacje zostały ujęte jako przykład opresyjnego systemu geometrycznych kształtów, systemu linii i okręgów. Film o szkole zwraca tym samym uwagę na otoczenie, w którym kształtuje się wspólnota szkolna, a także to, co czyni ją bardziej zintegrowaną i solidarną, a co prowadzi do generowania wewnętrznych podziałów i hierarchii”. Skupiasz się na architekturze przestrzeni szkolnej. Wyabstrahowane elementy tworzą rytmy przypominające o zasadach i dyscyplinie. Czy uważasz, że należałoby „odszkolnić” społeczeństwo?
Dominik Ritszel: Jeśli miałoby to wiązać się z tym, że moglibyśmy myśleć o szkole bardziej jako o wspólnocie, a mniej jako instytucji, to na pewno tak. Obecnie stosowane systemy oceniania i testowania w polskich szkołach raczej wzmacniają hierarchie i nierówności między uczniami. Wygląd przestrzeni szkolnej oddaje ten stan rzeczy. Aranżacja sal oraz sposób ustawienia ławek i krzeseł w stosunku do biurka nauczyciela czy nauczycielki wiąże się z określonym porządkiem rzeczy. Przedmioty, podobnie jak uczniowie, posiadają swoje cyfry. Dopiero po zajrzeniu pod ławki okazuje się, że cały ten reżim jest oblepiony gumami do żucia, obrzucony obelgami, skomentowany obscenicznymi rysunkami i podziurawiony cyrklami. Bunt przybierający formę aktu dewastacji najczęściej rozgrywa się w miejscach znajdujących się poza zasięgiem wzroku nauczyciela, czyli w tylnej części sali lekcyjnej, toaletach, mniej uczęszczanych zakamarkach korytarza czy szatniach.
W swoich filmach zwracasz uwagę na „nadzór” – realizujesz projekt na terenie więzienia albo odnosisz się do wspomnianej szkoły. Skąd u ciebie zainteresowanie tym tematem? {...}”
︎link to the article, Melancholia władzy. Rozmowa z Dominikiem Ritszelem
“[...] Emilia Kutrzeba: O realizacji Filmu o szkole (2014) piszesz: „Zarejestrowane wnętrza takie jak korytarze, pomieszczenia lekcyjne, sale gimnastyczne, a także ich aranżacje zostały ujęte jako przykład opresyjnego systemu geometrycznych kształtów, systemu linii i okręgów. Film o szkole zwraca tym samym uwagę na otoczenie, w którym kształtuje się wspólnota szkolna, a także to, co czyni ją bardziej zintegrowaną i solidarną, a co prowadzi do generowania wewnętrznych podziałów i hierarchii”. Skupiasz się na architekturze przestrzeni szkolnej. Wyabstrahowane elementy tworzą rytmy przypominające o zasadach i dyscyplinie. Czy uważasz, że należałoby „odszkolnić” społeczeństwo?
Dominik Ritszel: Jeśli miałoby to wiązać się z tym, że moglibyśmy myśleć o szkole bardziej jako o wspólnocie, a mniej jako instytucji, to na pewno tak. Obecnie stosowane systemy oceniania i testowania w polskich szkołach raczej wzmacniają hierarchie i nierówności między uczniami. Wygląd przestrzeni szkolnej oddaje ten stan rzeczy. Aranżacja sal oraz sposób ustawienia ławek i krzeseł w stosunku do biurka nauczyciela czy nauczycielki wiąże się z określonym porządkiem rzeczy. Przedmioty, podobnie jak uczniowie, posiadają swoje cyfry. Dopiero po zajrzeniu pod ławki okazuje się, że cały ten reżim jest oblepiony gumami do żucia, obrzucony obelgami, skomentowany obscenicznymi rysunkami i podziurawiony cyrklami. Bunt przybierający formę aktu dewastacji najczęściej rozgrywa się w miejscach znajdujących się poza zasięgiem wzroku nauczyciela, czyli w tylnej części sali lekcyjnej, toaletach, mniej uczęszczanych zakamarkach korytarza czy szatniach.
W swoich filmach zwracasz uwagę na „nadzór” – realizujesz projekt na terenie więzienia albo odnosisz się do wspomnianej szkoły. Skąd u ciebie zainteresowanie tym tematem? {...}”
2020
Honorary distinctions of Figure Study. The Exhibition of the winners and finalists of the International Contest for Experiment in Visual Arts / ATTEMPT IV
︎link to the article, Attempt IV
The jury of the contest decided to appreciate the project “Figure study” by Dominik Ritszel, recognizing in it a kind of anthropological manifesto By referring to archival films from the Cold War period, the author returns to the times of the division of the polarized world into two opposing and hostile poles. From the point of view of the project’s author, the techniques of disciplining humans presented in the film produce the synonym of the mass human “deprived of traits” and all individual features. The jury read the project as a voice in defense of the individual. The timeliness of this voice is particularly significant today, i.e. during the reign of a surveillance society and multiple security devices that tend to treat.
︎link to the article, Attempt IV
The jury of the contest decided to appreciate the project “Figure study” by Dominik Ritszel, recognizing in it a kind of anthropological manifesto By referring to archival films from the Cold War period, the author returns to the times of the division of the polarized world into two opposing and hostile poles. From the point of view of the project’s author, the techniques of disciplining humans presented in the film produce the synonym of the mass human “deprived of traits” and all individual features. The jury read the project as a voice in defense of the individual. The timeliness of this voice is particularly significant today, i.e. during the reign of a surveillance society and multiple security devices that tend to treat.
2017
Forbes 30 Under 30 - Europe - The Arts/ FORBES
︎link to the article, 30 Under 30
Dominik Ritszel's works, which hovers between film and video-art, have been exhibited at international video art festivals across the world. In 2015, his work was recognized with the Young European Artist Trieste Contemporanea Award. He studied at the Academy of Fine Arts in Katowice.
︎link to the article, 30 Under 30
Dominik Ritszel's works, which hovers between film and video-art, have been exhibited at international video art festivals across the world. In 2015, his work was recognized with the Young European Artist Trieste Contemporanea Award. He studied at the Academy of Fine Arts in Katowice.
2015
A monographic catalogue, texts by Lore Gablier/ 2015 YOUNG EUROPEAN ARTIST TRIESTE CONTEMPORANEA AWARD
︎link to the article, Training
“[...] Exploring further the relation between the body and discipline, Ritszel’s next film, Versus, features a group of athletes during training. Versus is crafted in a similar manner to Eine kleine Werke: wide angle shots of the athletes performing stretching and warm-up exercises are interspersed with closeups of their body parts and limbs – in particular their hands. Nervous movements and spasms, the result of excessive emotion – impossible to either contain or release – disrupt the rigorous, almost ascetic, choreography of the athletes. In both films, the dramatic tension is further underscored by a meticulous balance of silence and sound – in this case, the sound produced by the body itself: heavy breathing, hands slamming vigorously, feet touching the ground, and so on. The source of the athletes’ growing nervousness is revealed towards the end of the film when a man dressed in black appears, standing impassive; his arms crossed on his chest, he monitors the pace of the young adults. If, in Eine kleine Werke and Versus, the human figure still embodies power and control – the guards on patrol or stationed behind the control tower’s glass, the impassive coach – the pupils in Film About the School are left to themselves. [...]”
︎link to the article, Training
“[...] Exploring further the relation between the body and discipline, Ritszel’s next film, Versus, features a group of athletes during training. Versus is crafted in a similar manner to Eine kleine Werke: wide angle shots of the athletes performing stretching and warm-up exercises are interspersed with closeups of their body parts and limbs – in particular their hands. Nervous movements and spasms, the result of excessive emotion – impossible to either contain or release – disrupt the rigorous, almost ascetic, choreography of the athletes. In both films, the dramatic tension is further underscored by a meticulous balance of silence and sound – in this case, the sound produced by the body itself: heavy breathing, hands slamming vigorously, feet touching the ground, and so on. The source of the athletes’ growing nervousness is revealed towards the end of the film when a man dressed in black appears, standing impassive; his arms crossed on his chest, he monitors the pace of the young adults. If, in Eine kleine Werke and Versus, the human figure still embodies power and control – the guards on patrol or stationed behind the control tower’s glass, the impassive coach – the pupils in Film About the School are left to themselves. [...]”